Geachte aanwezigen, beste vrienden en buren,
Vandaag staan we hier samen om stil te staan bij een moment dat onze gemeenschap voorgoed veranderde — de inslag van de eerste V-bom in Hoboken op 26 oktober 1944.
Op die herfstdag, in deze wijk, vielen ineens de stemmen stil. Kinderen die speelden in de vrije lucht, werden door één enkele inslag geconfronteerd met een brute werkelijkheid: de oorlog was nog steeds hier, met ons.
Twee jonge speelkameraden — Achiel en Pierre — vonden er de dood, anderen bleven zwaar getekend achter. Zo ook Marcel Van Hauwenhove. Hij verloor er zijn vrienden en tegelijk een stukje jeugd.
Voor Hoboken betekende dit bombardement niet slechts een schokkende gebeurtenis — het werd het begin van maandenlange terreur, onzekerheid en collectief lijden. Volgens de heemkundige kring vielen er in Hoboken in totaal 39 V-bommen met 88 doden, 105 zwaargewonden en vele lichtgewonden.
De inslag op 26 oktober was een kantelpunt: een herinnering dat zelfs na de bevrijding van Antwerpen in september 1944 de dreiging nog lang niet voorbij was.
Het is niet enkel een moment van rouw — het is een moment van belofte. Door te herdenken zeggen we luid en duidelijk: nooit meer oorlog. We eren de slachtoffers, we eren de overlevenden die nog dagelijks de littekens dragen — zichtbaar of verborgen — en we verbinden ons aan de waarden van vrijheid, vrede en medemenselijkheid.
We herinneren ons de plaats: de Scheldelei, de vijver in de Polder, de huizen die grondig beschadigd werden — en we vertellen de verhalen door aan volgende generaties.
Hoewel het verleden niet kan veranderen, moeten we ervoor zorgen dat de herinnering aan wat was, het heden voedt en het morgen beschermt. Dit wil ik als schepen voor erfgoed echt gaan doen. Onze jeugd mag dat verleden niet vergeten. Daarom ijver ik voor erfgoededucatie in samenwerking onze heemkundige kring en het Genootschap. Ook het V-bommenparcours wil ik van onder het stof halen. Net omdat dit deel van de geschiedenis niet vergeten mag worden.
Laat ons vandaag, met respect en bescheidenheid, het hoofd buigen voor wat er gebeurde, en het hart openen voor wat wij kunnen doen: samen bouwen aan een gemeenschap waarin angst uit de lucht geen plaats heeft. Waar herinnering leidt tot verbinding, en verbondenheid tot veerkracht.
Dank aan allen die gekomen zijn. Dank aan de organisatoren. Dank aan de generaties die blijven vertellen.
Moge de herinnering levend blijven — en mogen wij samen de belofte nakomen: nooit meer oorlog, altijd vrede.
Dank u.
